دوره 8، شماره 4 - ( 9-1404 ) جلد 8 شماره 4 صفحات 48-36 | برگشت به فهرست نسخه ها

Delbandi O, Taghavipoor S. (2025). From Pity to Reportage: The Evolving Voice of British War Poets from Wilfred Owen to Keith Douglas in the World Wars [In English]. JSAL. 8(4), 36-48.
URL: http://jsal.ierf.ir/article-1-206-fa.html

دل بندی امید، تقوی پور سمیراء.(1404). از ترحم تا گزارش‌محوری: تحول صدای شاعران جنگ بریتانیایی از ویلفرد اوون تا کیث داگلاس در جنگ‌های جهانی [به زبان انگلیسی] زبان کاوی کاربردی 8 (4) :48-36

URL: http://jsal.ierf.ir/article-1-206-fa.html

از ترحم تا گزارش‌محوری: تحول صدای شاعران جنگ بریتانیایی از ویلفرد اوون تا کیث داگلاس در جنگ‌های جهانی [به زبان انگلیسی]

امید دل بندی^*¹

، سمیراء تقوی پور²

1- استادیار گروه آموزشی زبان و ادبیات انگلیسی، دانشکده ادبیات فارسی و زبان های خارجی دانشگاه سمنان، سمنان، ایران ، delbandy@semnan.ac.ir
2- دانشجوی ارشد زبان و ادبیات انگلیسی، دانشکده ادبیات فارسی و زبان های خارجی دانشگاه سمنان، سمنان، ایران

چکیده: (24 مشاهده)

این پژوهش دگرگونیِ پارادایمی در گفتمان شعر جنگ بریتانیا را با بررسیِ سیر تکاملی از شاعرانگیِ عاطفه‌گرا و گزارش محور ویلفرد اوون در جنگ جهانی اول تا زیبایی‌شناسیِ گزارش‌گرایانه و بی‌طرف کیت داگلاس در جنگ جهانی دوم تحلیل می‌کند و از این رهگذر بازتعریفِ بنیادیِ نقش فرهنگی و اخلاقیِ شاعر ـ سرباز در ادبیات جنگ قرن بیستم را نشان می‌دهد. با اتخاذ رویکردی تلفیقی از تحلیل زیست‌نامه‌ای و سبک‌شناسی انتقادی، پژوهش حاضر آشکار می‌سازد که ویلفرد اوون، در میانه‌ی کشتار و تخریب سنگرها، از تصویرسازی‌های حسی و ریتم‌های ناهم‌آوا نظیر «واج‌آرایی نیم‌قافیه‌ای» بهره می‌گیرد تا واقع‌گراییِ رمانتیکِ متأثر از ترحّم را به سلاحی اخلاقی علیه تبلیغات وطن‌پرستانه تبدیل کند و چهره‌ی انسانی سربازانِ قربانی‌شده در ماشین جنگی را بازنمایی نماید. شعر او نوعی شهادت اخلاقی است که از طریق تضادهای صوتی، تصاویر جسمانی، و گرایش به سوگواری جمعی، از خواننده واکنش عاطفی و داوری اخلاقی می‌طلبد. در نقطه‌ی مقابل، داگلاس در زمینه‌ای تاریخی می‌نویسد که جامعه‌اش پیشاپیش از رمانتیسم قهرمانانه‌ی جنگ نخست فاصله گرفته و با رسانه‌های تصویری و گزارش‌های میدانی از خشونت جنگ آشناست؛ ازاین‌رو آگاهانه لحن احساسی اوون را کنار گذاشته و به نوعی شعر «برون‌نگر» و خونسرد دست می‌یابد که در آن راوی به مشاهده‌گرِ تحلیلی تبدیل می‌شود و مسئولیت اخلاقیِ قضاوت را به خواننده منتقل می‌کند. داگلاس با دقتی بالینی، جنگ را نه عرصه‌ی قهرمانی بلکه صحنه‌ی فروپاشیِ انسانیت می‌نگارد. مقایسه‌ی متون شاخص دو شاعر – از جمله «Dulce et Decorum Est»، «Anthem for Doomed Youth» و «Exposure» در برابر «Vergissmeinnicht» و «How to Kill» – نشان می‌دهد که مسیر تحول شعر جنگ از ژانرِ شهادتِ احساسی به مستندنگاریِ سرد، بازتابی از تغییرات معرفت‌شناختی در فرهنگ مدرن بریتانیاست؛ فرهنگی که از افشای واقعیت‌های پنهان جنگ به سمت بازنمایی بی‌واسطه‌ی تجربه‌ی خشونت حرکت می‌کند. این دگرگونی سنگ‌بنایِ گذار از شعر پندآموز و ترحم‌برانگیز به شعر مستندگرای بی‌تفسیر را می‌گذارد و نشان می‌دهد که حرکت از «ترحّم» تا «گزارش محوری» نه صرفاً انتخابی سبکی، بلکه پاسخی تاریخی به دگرگونیِ ذهن جمعی در مواجهه با رنج و حافظه‌ی جمعیِ جنگ است؛ پاسخی که شعر را از آیینه‌ی احساسات به سند اخلاقیِ بحرانِ انسان در مدرنیته بدل می‌سازد.

واژه‌های کلیدی: ویلفرد اوون، کیت داگلاس، جنگ سروده، مفهوم ترحم، مستندسازی شعری، رویکرد برون‌نگری، لحن شاعرانه

نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تحلیل گفتمان
دریافت: 1404/6/22 | پذیرش: 1404/9/3 | انتشار: 1404/9/10

ارسال پیام به نویسنده مسئول

بازنشر اطلاعات
	این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.