استادیار گروه ادبیات انگلیسی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران ، mousavismehdi@semnan.ac.ir
چکیده: (672 مشاهده)
این مقاله روند محوریت یافتن شاهنامه را بهعنوان محور گفتمانی نوظهور حافظه فرهنگی در اوایل قرن بیستم در ایران بررسی میکند. در این راستا اولین جشن هزاره فردوسی و همزمان کنفرانس هزاره فردوسی که در سال 1934 به عنوان نقطه عطفی در گفتمانهای مدرن حول محور شاهنامه برگزار شد، از اهمیت ویژهای برخوردار است. شاهنامه در این دوره، که پیکاری پرتنش بین بومی شدن و بیگانه سازی در جریان است، به عنوان اثری ماندگار مطرح می گردد. نویسندگان از نزدیک نشانههای این دوره در حال ظهور را مطالعه میکنند تا آسیب شناسی تکگویی حافظه فرهنگی را با استفاده از درونیسازی ایدئولوژیک مورد بررسی قرار دهند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
پژوهشهای زبانی دریافت: 1400/2/4 | پذیرش: 1400/4/2 | انتشار: 1400/5/26